Χριστούγεννα στα κύματα: Η θυσία των Ελλήνων ναυτικών για το ψωμί της οικογένειας
Χιλιάδες μίλια μακριά από τα σπίτια τους, οι Έλληνες ναυτικοί περνούν τα Χριστούγεννα στη θάλασσα, θυσιάζοντας τις πιο ζεστές στιγμές με τις οικογένειές τους για το καθημερινό ψωμί.
Στη Βόρεια Θάλασσα, με φόντο το Βόρειο Σέλας, ο 28χρονος πλοίαρχος Νίκος Τσίμηλας από τη Χίο ζει μια πραγματικότητα που εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες ναυτικοί γνωρίζουν καλά: τα Χριστούγεννα μακριά από το σπίτι, μακριά από τους αγαπημένους τους.
Η σκληρή πραγματικότητα της εργασιακής αποξένωσης
«Το έχω συνειδητοποιήσει αλλά δεν νομίζω πως είναι κάτι που συνηθίζεται. Όλοι θα θέλαμε να είμαστε με τις οικογένειές μας», εξομολογείται ο νεαρός πλοίαρχος, που παρά την ηλικία του έχει ταξιδέψει σχεδόν σε κάθε γωνιά του κόσμου.
Δέκα χρόνια στον χώρο και ακόμη θεωρεί εξαιρετικά δύσκολο να μην είναι με την οικογένειά του. «Το καράβι είναι πιεστικό, είναι η αλήθεια», παραδέχεται, ενώ προετοιμάζεται να παντρευτεί τη σύντροφό του, για ακόμη μία χρονιά απούσας από τις γιορτινές στιγμές.
Του λείπουν τα απλά: «Ένα ζεστό φαγητό, η μαστίχα της Χίου, τα πανηγύρια τα καλοκαίρια. Μου λείπουν πολύ απλά πράγματα, γιατί δεν έχω τίποτα στο βαπόρι».
Όταν η τεχνολογία δεν γεφυρώνει την απόσταση
Η τεχνολογία ίσως δίνει την ψευδαίσθηση ότι οι αποστάσεις μικραίνουν, όμως στην πραγματικότητα η απόσταση παραμένει βαριά. Ο Τσίμηλας θα απουσιάσει συνολικά επτά με οκτώ μήνες, και ξέρει ότι «αυτός ο χρόνος δεν αναπληρώνεται».
Μια φράση που του είπε ένας ναυτικός με 25 χρόνια υπηρεσίας τον έχει σημαδέψει: «Νικόλα, παρακαλάμε να ξεμπαρκάρουμε, άρα παρακαλάμε να περάσει ο χρόνος. Όμως, άμα περάσει ο χρόνος, μεγαλώνουμε και εμείς. Άρα παρακαλάμε να γεράσουμε».
Οικογενειακές θυσίες στο βωμό της επιβίωσης
Στο ίδιο πλοίο, ο 40χρονος μηχανικός Στρατής Μανωλάκης, επίσης από τη Χίο, βιώνει την ίδια οδύνη. Την τελευταία πενταετία, τόσο τα Χριστούγεννα όσο και το Πάσχα, βρίσκεται μακριά από τα δύο παιδιά του, 14 και 7 ετών.
«Όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, πιστεύω πως τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα, γιατί στεναχωριούνται περισσότερο κάθε φορά που λείπω», εξηγεί ο Μανωλάκης, που προσπαθεί να αναπληρώσει την απουσία του με δώρα από αεροδρόμια.
Η μεγαλύτερη ανησυχία του είναι βαθιά ανθρώπινη: «Δεν ξέρω αν θα βρω όλους μου τους ανθρώπους εν ζωή όταν επιστρέψω. Λόγω της δουλειάς μου, ίσως να μην μπορέσω να είμαι κοντά τους όταν φύγουν».
Η μουσική ως καταφύγιο από την αποξένωση
Ο 37χρονος υποπλοίαρχος Δημήτρης Στασινός από τη Χαλκίδα βρίσκει στη μουσική το καταφύγιό του. «Γράφω μουσική, προσπαθώ να ξεχνιέμαι και να απασχολούμαι με αυτόν τον τρόπο, για να μην καταρρεύσω», εξηγεί ο μουσικός 20 ετών.
Φέτος έχει έναν επιπλέον λόγο να επιστρέψει σπίτι: η γυναίκα του είναι τεσσάρων εβδομάδων έγκυος. «Φυσικά δεν μπορώ καν να φανταστώ να μην είμαι κοντά της την ημέρα της γέννησης του παιδιού μας», λέει συγκινημένος.
Αλληλεγγύη στα κύματα
Στον χώρο που χρησιμεύει ως σαλόνι, έχουν στολίσει ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο. «Για να καταλαβαίνουμε και εμείς την διαφορά στις γιορτές. Είμαστε περισσότερο καιρό πάνω στο πλοίο, παρά στα σπίτια μας», σημειώνει ο Μανωλάκης.
Η αλληλεγγύη μεταξύ των συναδέλφων γίνεται η μόνη παρηγοριά: «Είμαστε ατελείωτες ώρες μαζί κάθε μέρα, έχουμε ο ένας τον άλλον ουσιαστικά».
Πίσω από κάθε προϊόν που φτάνει στα ράφια μας, πίσω από κάθε εμπόρευμα που διακινείται, κρύβονται οι θυσίες χιλιάδων Ελλήνων ναυτικών που αφήνουν τις οικογένειές τους για να εξασφαλίσουν το καθημερινό τους ψωμί. Μια πραγματικότητα που η κοινωνία μας οφείλει να αναγνωρίσει και να τιμήσει.