Εκπαιδευτικοί Σύμβουλοι: Αγώνας κατά της υποχρηματοδότησης και της παραμέλησης του δημόσιου σχολείου

Η Πανελλήνια Ένωση Συμβούλων Εκπαίδευσης (ΠΕΣΥΕ) βροντοφώνησε στη συνέντευξη Τύπου της την πικρή αλήθεια: το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα καταρρέει υπό το βάρος της κυβερνητικής αδιαφορίας και της συστηματικής υποχρηματοδότησης. Με σύνθημα "Ώρα για ουσιαστική αναβάθμιση του θεσμού του Συμβούλου Εκπαίδευσης", οι εκπαιδευτικοί σύμβουλοι αποκάλυψαν έναν θεσμό σε αποσύνθεση.

Η σιωπή του Υπουργείου απέναντι στον αγώνα

Παρά τις επανειλημμένες συναντήσεις με υφυπουργούς και γενικούς γραμματείς του ΥΠΑΙΘΑ, παρά τα γραπτά υπομνήματα και τις αναλυτικές προτάσεις, το υπουργείο παραμένει κωφό στις κραυγές των εκπαιδευτικών. Η "θετική γενικά στάση" που επικαλείται η κυβέρνηση αποδεικνύεται άλλη μια κενή υπόσχεση, άλλη μια προσπάθεια να κρύψει την πραγματικότητα πίσω από γλυκόλογα.

Οι σύμβουλοι εκπαίδευσης, αυτοί οι ήρωες της καθημερινότητας που αναλαμβάνουν πολυσύνθετο έργο επιμορφωτικό, υποστηρικτικό, παιδαγωγικό και αξιολογικό, εγκαταλείπονται στη μοίρα τους. Χωρίς εργαλεία, χωρίς θεσμικό πλαίσιο, χωρίς στήριξη.

Θεσμική αναρχία και διοικητική σύγχυση

Η κυβέρνηση έχει δημιουργήσει ένα διοικητικό λαβύρινθο που καταδικάζει τους συμβούλους σε ένα παράδοξο: έχουν την ευθύνη μεγάλου αριθμού σχολικών μονάδων αλλά παραμένουν διοικητικά ενταγμένοι στις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης. Αυτή η θεσμική σύγχυση δεν είναι τυχαία, είναι συνειδητή πολιτική επιλογή που στοχεύει στην υποβάθμιση του ρόλου τους.

Η ΠΕΣΥΕ διεκδικεί δικαίως την υπαγωγή τους στις Περιφερειακές Διευθύνσεις, την αναπροσαρμογή του επιδόματος θέσης και την αύξηση της μοριοδότησης. Όμως η κυβέρνηση προτιμά να κρατάει τους εκπαιδευτικούς σε κατάσταση θεσμικής αβεβαιότητας.

Η τραγωδία της υποστελέχωσης

Τα στοιχεία που παρουσίασε η ΠΕΣΥΕ σοκάρουν: σύμβουλοι νηπιαγωγών με παιδαγωγική ευθύνη σε περισσότερα από 100 νηπιαγωγεία, κενές θέσεις που δεν προκηρύσσονται ποτέ, ειδικότητες που μένουν ακάλυπτες. Στη Στερεά Ελλάδα, από τις δύο θέσεις Συμβούλων ΕΑΕ έχει καλυφθεί μόνο η μία.

Αυτή είναι η νεοφιλελεύθερη εκπαιδευτική πολιτική στην πράξη: λιγότεροι εκπαιδευτικοί, περισσότερες ευθύνες, χειρότερες συνθήκες. Η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης προχωρά με γρήγορους ρυθμούς ενώ το δημόσιο σχολείο αφήνεται να καταρρεύσει.

Οικονομική εκμετάλλευση και κοινωνική αδικία

Η οικονομική εκμετάλλευση των συμβούλων εκπαίδευσης αποκαλύπτει τη βαθιά ταξική φύση των κυβερνητικών πολιτικών. Υποχρεώνονται να χρησιμοποιούν τα ιδιωτικά τους οχήματα, να διανύουν καθημερινά δεκάδες χιλιόμετρα, να χρηματοδοτούν από την τσέπη τους τη διαδικασία αξιολόγησης. Καμία μετακίνηση κάτω των 50 χιλιομέτρων δεν αποζημιώνεται, οι καθυστερήσεις στις αποζημιώσεις είναι συστηματικές.

Την ίδια στιγμή, στερούνται ασφαλιστικής κάλυψης για τις πολλαπλές μετακινήσεις τους, πολλές από τις οποίες γίνονται εκτός εργασιακού ωραρίου. Η κυβέρνηση τους αντιμετωπίζει ως "διαθέσιμο εργατικό δυναμικό" χωρίς δικαιώματα και διεκδικήσεις.

Γραφειοκρατία και τεχνολογική αποτυχία

Η ατομική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών έχει μετατραπεί σε γραφειοκρατικό εφιάλτη. Υπερβολική γραφειοκρατία, δυσλειτουργίες στην ψηφιακή πλατφόρμα, μη ενιαίες πρακτικές. Η κυβέρνηση που καυχιέται για τον "ψηφιακό μετασχηματισμό" αδυνατεί να δημιουργήσει μια λειτουργική πλατφόρμα αξιολόγησης.

Παράλληλα, η πρόσφατη επιμόρφωση του ΙΕΠ για το έργο SUB.8 αποκάλυψε την απαξίωση του θεσμού: επιλογή επιμορφωτών με κλήρωση, παραβλέποντας τα επιστημονικά προσόντα και τον θεσμικό ρόλο των συμβούλων.

Αντίσταση και διεκδίκηση

Η ΠΕΣΥΕ δεν παραιτείται. Διεκδικεί αύξηση της μοριοδότησης (τουλάχιστον 1,5 μόριο ανά έτος), προσμέτρηση της υπηρεσίας του συμβούλου ως διδακτικής, αναπροσαρμογή του επιδόματος ευθύνης, παροχή επαρκούς υλικοτεχνικής υποστήριξης.

Καλεί την υπουργό Ζαχαράκη σε "θεσμικό διάλογο" με ουσιαστική συμμετοχή των συμβούλων σε κάθε νομοθετική πρωτοβουλία. Όμως η εμπειρία δείχνει ότι η κυβέρνηση προτιμά τον μονόλογο από τον διάλογο, τις κενές υποσχέσεις από τις ουσιαστικές λύσεις.

Ο αγώνας των συμβούλων εκπαίδευσης είναι αγώνας για το δημόσιο σχολείο, για την ποιότητα της εκπαίδευσης, για την κοινωνική δικαιοσύνη. Είναι αγώνας που αφορά όλους μας, γιατί όταν καταρρέει η εκπαίδευση, καταρρέει το μέλλον της κοινωνίας.