Πρόγραμμα-μαμούθ 2,5 δισεκατομμυρίων: Η κυβέρνηση ανακαλύπτει την υδατική κρίση μετά από χρόνια παραμέλησης

Ενώ η Αττική βιώνει τη μεγαλύτερη υδατική κρίση των τελευταίων τριάντα χρόνων, η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «σωτήρια λύση» ένα πρόγραμμα επενδύσεων 2,5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Μία πρωτοβουλία που έρχεται μετά από δεκαετίες συστηματικής υποχρηματοδότησης των δημόσιων υποδομών και εγκατάλειψης του περιβάλλοντος στο βωμό του κέρδους.

Το πρόβλημα που δημιούργησαν, τώρα το «λύνουν»

Τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά: οι ταμιευτήρες του Μόρνου και της Υλίκης έχουν χάσει το 40% των αποθεμάτων τους. Τα ρυάκια στερεύουν επειδή δεν υπάρχουν χιόνια στις βουνοκορφές. Όμως αυτή η κατάσταση δεν προέκυψε από το πουθενά, είναι αποτέλεσμα μιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής που θυσίασε το περιβάλλον για τα συμφέροντα των λίγων.

Το πρόγραμμα προβλέπει 730 εκατομμύρια ευρώ για την αναβάθμιση των Μονάδων Επεξεργασίας Νερού, την αντικατάσταση 660 χιλιομέτρων αγωγών και την εγκατάσταση 2 εκατομμυρίων «έξυπνων» μετρητών. Επιπλέον, 900 εκατομμύρια θα διατεθούν για την αποχέτευση και την επαναχρησιμοποίηση νερού.

Ποιοι θα κερδίσουν από τα 2,5 δισεκατομμύρια;

Πίσω από τα μεγαλόστομα σχέδια κρύβονται τα συνήθη ερωτήματα: ποιες εταιρείες θα αναλάβουν αυτές τις «σωτήριες» επενδύσεις; Ποια συμφέροντα θα εξυπηρετηθούν; Η ιστορία μάς έχει διδάξει ότι τέτοια προγράμμα συχνά καταλήγουν σε χρυσές ευκαιρίες για τους «φίλους» της εκάστοτε εξουσίας.

Ενδεικτικό είναι ότι το πρόγραμμα προβλέπει τη σύνδεση 75.000 ακινήτων στο δίκτυο αποχέτευσης, κάτι που θα έπρεπε να έχει γίνει προ πολλού. Όμως η ΕΥΔΑΠ, αντί να επενδύει στις βασικές υποδομές, προτίμησε να διανέμει μερίσματα στους μετόχους της.

Η κλιματική κρίση ως άλλοθι

Όπως δήλωσε χαρακτηριστικά πηγή από την ΕΥΔΑΠ: «Κάθε σταγόνα μετράει. Δεν υπάρχουν περιθώρια σπατάλης». Όμως η σπατάλη συνεχίζεται εδώ και χρόνια, όχι από τους πολίτες, αλλά από ένα σύστημα που αδιαφορεί για τα κοινά αγαθά.

Η κλιματική αλλαγή χρησιμοποιείται ως άλλοθι για να καλυφθεί η πολιτική αποτυχία. Ναι, το κλίμα αλλάζει, αλλά η κρίση επιδεινώνεται από την απουσία σχεδιασμού και την υποχρηματοδότηση των δημόσιων υπηρεσιών.

Η αναγκαία αντίσταση

Η λύση στην υδατική κρίση δεν περνάει από τα χρυσά συμβόλαια προς τις πολυεθνικές, αλλά από την ενίσχυση του δημόσιου χαρακτήρα του νερού. Χρειάζεται δημοκρατικός έλεγχος των επενδύσεων, διαφάνεια στις προμήθειες και προτεραιότητα στις ανάγκες του λαού, όχι στα κέρδη των λίγων.

Ο αγώνας για το νερό είναι αγώνας για τη ζωή. Και όπως έμαθαν οι πρόγονοί μας, τα κοινά αγαθά δεν παραδίδονται χωρίς αντίσταση.