Κεραμέως: Ψίχουλα για τους εργαζόμενους, χρυσάφι για τα αφεντικά

Η υπουργός Εργασίας Νίκη Κεραμέως επιχειρεί να πουλήσει την περίφημη «Κοινωνική Συμφωνία» ως πανάκεια για τα εργασιακά προβλήματα. Στην πραγματικότητα όμως, αυτό που παρουσιάζει είναι ένα ακόμη δώρο στους εργοδότες, ενώ οι εργαζόμενοι παίρνουν τα ψίχουλα.

Το παιχνίδι των ποσοστών

Η κυβέρνηση παρουσιάζει ως μεγάλη νίκη τη μείωση του ποσοστού κάλυψης από 50% σε 40% για την επέκταση των Συλλογικών Συμβάσεων. Στην ουσία όμως, αυτό που κάνει είναι να διευκολύνει τις εργοδοτικές οργανώσεις να επιβάλλουν τους όρους τους σε ολόκληρους κλάδους.

Η νέα δυνατότητα που δίνεται στη ΓΣΕΕ να συνυπογράφει συμβάσεις με τριτοβάθμιες εργοδοτικές οργανώσεις χωρίς το κριτήριο του 40% είναι ακόμη πιο επικίνδυνη. Παραδίδει στην ουσία το μέλλον των εργαζομένων σε συμφωνίες κορυφής, χωρίς τη συμμετοχή των βάσεων.

Η «πλήρης μετενέργεια»: Μια παγίδα

Η επαναφορά της πλήρους μετενέργειας παρουσιάζεται ως κατάκτηση. Στην πραγματικότητα, όμως, παγιώνει την υπάρχουσα κατάσταση και εμποδίζει τις διεκδικήσεις για καλύτερους όρους. Όταν οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να πιέσουν για νέες συμβάσεις, οι εργοδότες κερδίζουν χρόνο και σταθερότητα.

Οι αριθμοί που δεν λένε την αλήθεια

Η Κεραμέως καυχιέται για τις 663 Συλλογικές Συμβάσεις που υπογράφηκαν από το 2023. Δεν λέει όμως πόσες από αυτές προβλέπουν πραγματικά ουσιαστικές αυξήσεις και πόσες είναι απλώς τυπικές συμφωνίες που διατηρούν το status quo.

Η υπόσχεση για μέσο μισθό 1.500 ευρώ το 2027 και κατώτατο 950 ευρώ μοιάζει με αστείο όταν ο πληθωρισμός τρώει καθημερινά τα εισοδήματα των εργαζομένων.

Η απουσία της ΕΓΣΣΕ

Η κυβέρνηση συνεχίζει να αρνείται την επαναφορά της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, παραπέμποντας στο ευρωπαϊκό πρότυπο. Αυτό που δεν λέει είναι ότι στις χώρες αυτές υπάρχουν ισχυρά συνδικάτα και πραγματική κοινωνική διαπραγμάτευση.

Στην Ελλάδα, η κατάργηση της ΕΓΣΣΕ το 2012 υπήρξε μέρος του μνημονιακού εφιαλτή και η μη επαναφορά της σημαίνει συνέχιση της ίδιας πολιτικής.

Η πραγματική εικόνα

Αυτό που παρουσιάζει η κυβέρνηση ως «κοινωνικό διάλογο» είναι στην πραγματικότητα παράδοση των εργαζομένων στη διακριτική ευχέρεια των εργοδοτών. Η «Κοινωνική Συμφωνία» δεν είναι παρά ένα ακόμη εργαλείο για τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης.

Οι εργαζόμενοι χρειάζονται πραγματικές αυξήσεις, σταθερή εργασία και αξιοπρεπείς όρους. Όχι τεχνοκρατικά παιχνίδια που στόχο έχουν να τους ηρεμήσουν ενώ τα κέρδη συνεχίζουν να πηγαίνουν στους ίδιους.

Η αντίσταση στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές πρέπει να συνεχιστεί. Μόνο με οργανωμένο αγώνα θα κατακτηθούν πραγματικά δικαιώματα.